«بَتریّه» یکی از فرقه‌های زیدیه به شمار آمده که بعد از شهادت زید بن علی در سال ۱۲۱ ق. در مسیر جریان فکری زیدیه پدید آمد. هرچند به نظر برخی، بتریّه پیش از قیام زید وجود داشتند و معتقد بودند حضرت علی علیه‌السلام افضل الناس است ولی با این وجود، خلافت ابوبکر و عمر را درست می‌دانستند.[۱]
وجه تسمیه فرقه بتریه در وجه نامگذاری این فرقه به «بَتریّه» یا «بُتریّه» موارد زیر را ذکر نموده اند:
ابتر لقب کثیر النوّاء از سران بتریه است. زیرا
اشاره
برخی درباره انحراف عرفان کیهانی تردید دارند و می گویند اگر عرفان کیهانی منحرف و مخالف دین است پس درمان امراضی که از این طریق حاصل می شود و مبلغین آن متدین و مشتاق به نماز و قرآن هستند چه توجیهی دارد و به چه دلیل منافات با اسلام دارد؟ در این نوشته به این پرسش پاسخ داده شده است.برای تبیین بیشتر مسأله و رفع شبهه در این زمینه ناگزیر باید چند مقدمه بیان شود تا جواب سوال بهتر روشن شود.
مقدمه اول:عرفان از معرفه به معنای شناسایی و در اصطلاح به معنی شناسایی راه
دربارۀ شخصیت عبد الله بن سبا و عقاید او،در دو علم بحث شده است و تفاوتهای زیادی بین طرز نگرش این دو علم به او وجود دارد،یکی در علم تاریخ اسلام و دیگری در علم ملل و نحل و فرقه شناسی.از آن جا که در بسیاری از کتب،اصل ظهور شیعه و بسیاری از عقاید شیعه را به او نسبت می دهند،برای روشنتر شدن بحث،کلام را در محورهای زیر پی می گیریم:
عبد الله بن سبا و عقاید او در کتب تاریخ اولین بار به نام عبد الله بن سبا در کتاب تاریخ طبری برمی خوریم.وی از قول سیف بن عمرو او را چنین
چکیده مقاله :
معنویت امری است که بشر همیشه به آن تمایل داشته و سرخوردگی انسان از دنیای جدید موجب تشدید آن شده است. با افزایش گرایش به معنویت جریانهای معنویت‌گرایی بر اساس مبانی فکری و زیرساخت‌های نظری مدرنیته ظهور کرده‌اند که مدعی پاسخ به این نیاز و حل بحران¬های روانی آدمی برآمده‌اند، غافل از اینکه معنویت و کسب آرامش روحی عمیق و پایدار از لوازم اصلی خداباوری است که ریشه در ایمان به وعده¬های الهی دارد. این نوشتار بر اساس ضرورت واکاوی کلامی این معنویت¬ها به روش تحلیلی ـ توصیفی به دنبال
میسیونرهای مسیحی برای اجرای اهداف خود ترفندهایی را به کار می برند. مهمترین این موارد، پرهیز از ورود به مباحث عقل ستیز در مسیحیت، ادعای سابقه‌ی مسلمان بودن، تفسیر به رای قرآن و ایراد شبهه به آموزه های اسلامی است.
مسیحیت تبشیری میسیونرهای مسیحی برای تبلیغ بین مسلمانان با ترفندهای مختلف خود را تجهیز می کنند.
پايگاه جامع فرق، اديان و مذاهب_ ميسيونرها (مبلغین مسيحی) در جوامع مسلمان، فعاليت های گسترده ای دارند. چنين نيست که ميسيونرها توسط نهاد کليسايی اعزام شود
احمد اسماعیل صالح السلمی البصری(۱۹۶۸م)[۱]معروف به «احمد الحسن الیمانی»[۲]، یکی از جریانهای نوظهور در مسیر مهدویت است.[۳]وی خود را پنجمین فرزند با واسطه امام دوازدهم(ع) دانسته[۴] و علاوه بر آن، دارای ادعاهای بیشماری میباشد که ادعای یمانی[۵] بودن، سفارت و وصایت حضرت حجت(ع) اساس ادعای اینن شخص را تشکیل میدهد.
احمد بصری درسال(۱۹۹۲م) از دانشکده مهندسی در رشته شهرسازی فارغ التحصیل گردید و تا سال (۱۹۹۹م)، هیچ سندی از وی در دست نبوده و این مدت به عنوان خلاء اطلاعاتی از زندگانی احمد الحسن محسوب میشود. وی در سال (۱۹۹۹م) به سمت نجف
چکيده
سران بابيت و بهائيت، با ادعاي امي بودن خود و بهره‌گيري از شعار مطابقت دين با مقتضاي زمان، از تازگي گفتار و بداعت ادعاها و نوين بودن آموزه‌هايشان سخن رانده‌‌اند؛ ولی گفتار و کردار آنان به هیچ وجه تازگی نداشته، بلکه با ادعاها و سیره دیگر جریانهای انحرافی و باطنی، به ویژه برخي امامان متمهدي اسماعيليه مشابهت‌های بسیاری دارد.
نوشتار حاضر با روش پژوهش توصيفي ـ تحليلي، در صدد است از طريق جمع‌آوري اطلاعات كتابخانه‌اي، همانندي‌هاي گفتار و کردار سران بابيت و
تداوم تفکرات اباحی گرایانه از گذشته تا زمان حاضر میان برخی از فرقه های اسلامی و ضربه ای که فرهنگ و تمدن اسلامی از اینها متحمل می شود، ضرورت توجه به آن را بیشتر می کند. شاید بتوان گفت نمود بارز تفکر اباحی گرایانه در قرون اولیه اسلامی بین مرجئه و غالیان بوده است. مرجئه و غلات هر یک با باورهایی خاص، تفکرات اباحی گرایانه را ترویج کرده اند. سؤالی پژوهش حاضر این است که نوع مواجهه امامان شیعه^ با باورهای انحرافی و تخریبی اهل اباحه چگونه بوده است؟ بررسی منابع تاریخی و روایی نشان می دهد پیشوایان دینی
چکيده
«علي محمّد شيرازي» از جمله مدعياني است که در دوره معاصر از بدنه تشيع جدا شد و با سوء استفاده از باور پاک برخي از منتظران، به جريان‌سازي پرداخت. وي نخست مدعي بابيت بود؛ ولي طي دو سال آخر عمرش، ادعاهاي مهدويت و نبوت و الوهيّت كرد. پيامدهاي ادعاهاي او، شورش‌هاي فراوان در ايران اسلامي بود. او از تازگي آموزه‌هاي خود سخن گفت؛ ليكن گفتار و کردارش الگو گرفته از جريان‌هاي باطني و انحرافي منسوب به تشيع بود.
اين نوشتار با تبيين و نقد ادعاهاي بابيت و مهدويت
