آنچه انسانِ امروزی را رنج می‌دهد، احساس بی‌هدفی و بی‌معنایی در زندگی است. از آن‌جا که اعتقاد به خدا و صفات کمال او می‌تواند نقش بسیاری در معناداری زندگی داشته باشد، این نوشتار به بررسی نقش این اندیشه در معنابخشی به زندگی انسان موحد می‌پردازد. انسان با ایمان به خدایی حکیم، به آفرینشی هدف‌مند معتقد شده و در پرتو آن از پوچی رهایی می‌یابد؛ با ایمان به عدالت الهی، قوانین هستی را عادلانه دانسته، روح امیدواری در او دمیده می‌شود؛ با اعتقاد به عالم بودن خداوند، اجزای جهان را برخاسته از آگاهی و معنادار می‌یابد؛ در پرتو باور به خدایی توانا، شور و نشاط درونی‌اش با قدرتی ماورائی گره خواهد خورد؛ با اعتقاد به رحمت واسعۀ الهی، زندگی امیدوارانه و معناداری خواهد داشت و... . باورِ قلبیِ عمیق در بعد نظر و پای‌بندی به دستورات چنین خدایی می‌تواند زندگی را معنادار کند.
مشاهده اصل مقاله FTK_Volume_3_Issue_11_Pages_7-20.pdf
