چکیده
امامت در اندیشۀ امامیه، همچون نبوت منصبی الهی است؛ بر همین اساس، انتخاب و انتصاب امام را مانند انتخاب و انتصاب نبی، منحصر در جعل و ارادۀ خداوند می‌دانند. امروزه گروهی از نواندیشان شیعی با ادعای «مطالعۀ تاریخ اندیشۀ امامیه»، باور به «نصب الهی امامان» را فاقد پیشینه و پشتوانۀ تاریخی در عصر ائمۀ نخستین دانسته و آن را نتیجۀ تطوّرات امامتِ شیعی قلمداد می‌کنند که در خلال حوادث و اقتضائات تاریخی، بر اصول فکری شیعه افزوده شده است. تحقیق حاضر تلاش دارد تا با روش توصیفی - تحلیلی و شیوۀ گردآوری اطلاعات کتابخانه‌ای، با تکیه بر سیره و سخنان حضرت زهرا(س) نشان دهد که آموزۀ «نصب الهی امامان» همچون دیگر معارف اصیل اسلامی، ریشه در قرآن و سنّت نبوی دارد؛ این آموزه، در عصر حضور اهل‌بیت(ع)، با ملاحظۀ شرایط هر دوره و متناسب با فهم جامعۀ مخاطب، توسط ایشان، بدون کمترین تغییری در محتوا، تبیین می‌شد.
نویسنده
سیدعبدالکریم حسن‌پور دانش‌آموخته سطح سه حوزه علمیه قم، دانشجوی دکتری مطالعات تاریخ تشیع اثنی عشری دانشگاه ادیان و مذاهب قم، ایران.