ماتریدیه

اشاره

ابومنصور محمّد بن محمّد ماتریدى در اوائل قرن چهارم هجرى در شرق جهان اسلام ظهور نمود و به اتخاذ طریق میانه در میان افراط و تفریطى که از سوى معتزله از یک سو و اهل حدیث و حنابله از سوى دیگر اعمال مى شد، همت گماشت.

آراء و افکار ابومنصور، به نام خودش، یعنى «مکتب ماتریدى» مشهور شد. وى على رغم عظمت و تأثیر علمىِ عمیقش بر متکلمان بعد از خود، همچنان ناشناخته مانده و حتى آثار قلمى اش به جز تعدادى اندک، به صورت خطى باقى مانده و به نشر سپرده نشده است.

سید محمد حسین طباطبایى فقیه، فیلسوف،

فرقهٔ کلامی است که به ابو منصور ماتریدی نسبت داده می‌شود، این فرقه برای اثبات حقایق دینی و عقیدهٔ اسلامی در برابر رقیبان خود مانند معتزله و جهمیه و سایر فرقه‌های دیگر جهت استدلال و مباحثه از براهین و دلایل عقلی و کلامی کمک می‌گیرد.بنیانگذارمذهب ماتریدی و برجسته‌ترین شخصیت‌های آن:ماتریدی به عنوان یک فرقهٔ کلامی چندین مرحله را پشت سرگذاشت و تنها پس از وفات بنیانگذارش با این نام معروف شد، همچنان که مذهب اشعری نیز فقط بعد از وفات ابو الحسن اشعری گسترش و شهرت یافت. به هر حال می‌توان مذهب ماتریدی را

درآمد

ماتریدیه، فرقه کلامى نسبتاً بزرگى از اهل سنت و جماعت است که پایه گذار آن، ابومنصور محمد بن محمد بن محمود ماتریدى سمرقندى[1] (متوفاى 333ق) است. اهل سنت و جماعت از دیرزمان به دو فرقه اشاعره و ماتریدیه[2] تقسیم مى شوند که آغاز تأسیس هر دو فرقه به قرن چهارم هجرى بازمى گردد. ابوالحسن اشعرى (متوفاى 326ق) پایه گذار مکتب اشاعره، و ابومنصور ماتریدى، هر دو در عصر واحدى مى زیسته اند و تاریخ وفات آنان بسیار نزدیک به هم است. بنابراین، پایه گذاران دو مکتب، شاهد جریان هاى واحدى در کل جهان اسلام بوده